Donderdag:

De laatste dag in Kenia is aangebroken…

Zonder de leiding zijn wij vroeg opgestaan om nog, voordat we vertrekken, een keer mee te gaan met de schoolbus om de kinderen op te halen. Na een halve banaan en stroopwafel zijn we op de motoren gestapt op weg naar Emy-Land. De eerste twee rondjes van de schoolbus hadden we gemist, maar we konden nog wel het laatste rondje die de schoolbus ging maken, meerijden. Na 10 minuten stuiteren in de bus vanwege het hard rijden op onverharde wegen, stapten de eerste twee kinderen in op een afgelegen plek waar een handvol huizen stond. Bij de tweede stop stond al een man op een motor met drie schoolkinderen te wachten op de bus. Nadat die waren ingestapt zijn we nog verschillende keren gestopt om de groep compleet te maken.

Op school aangekomen hebben de meisjes de kinderen vermaakt met knutsel werkjes die ze thuis al hadden voorbereid, de jongens de laatste spijkers in het poppenhuis getimmerd en het naambordje “JMW SHOP 2019” ingekleurd met zwart en opgehangen aan de voorkant van de zelfgemaakte shop. Nadat al de kinderen waren verzameld en zich in een kronkelende rij voor de shop hadden opgesteld, hebben ze een lied gezongen om de shop officieel te openen. Het uitdelen van de snoep die er was gekocht kon beginnen. Het duurde even, maar uiteindelijk had elk kind een snoepje om de opening te vieren. Direct nadat de snoep was uitgedeeld begon zich een groep van de oudere kinderen voor ons te verzamelen die de ‘scouts’ werden genoemd. Het moest er komisch uit hebben gezien met de drie jongens in de shop en de meisjes aan beide zijden van de shop, daar tegenover de scouts die zich in twee rijen netjes hadden opgesteld. Het was opnieuw een officiële ceremonie. Na een soort van mars die de groep had ingestudeerd begon de president van de school een brief voor te lezen om ons als groep te bedanken voor wat wij in de korte periode voor de school hebben betekend.

De groep werd verzameld in de aula waar de leraren en staff op ons zat te wachten. We werden bedankt voor onze inzet die wij in de twee weken hadden gegeven. De motoren stonden al op de jongens te wachten om naar de massage te gaan. Ze konden het niet laten om voor de lange vliegreis nog een keer slapend aan de zee te genieten in een houten hutje van een massage. Na een drankje bij Leonardo’s zijn we naar het resort gegaan om de koffers in te pakken en ons klaar te maken voor de reis die voor ons stond.

We konden gaan. Nadat we de busjes hebben ingepakt zijn we gaan rijden. Toen kwam het bericht dat de eerste vlucht van een uur die wij moesten maken, vertraagd was. Hierdoor zouden wij de tweede lange vlucht van bijna 8 uur niet halen. We parkeerden de busjes aan de kant van de drukke weg zodat Emely en meneer Honkoop konden overleggen wat de beste optie voor ons was. De fantasieverhalen konden beginnen: wat zouden we gaan doen als we nog een weekend moesten blijven. Ondanks het bericht dat we vertraging hadden, bleef de sfeer in de groep positief. Maar alles viel mee toen we een tweede bericht kregen dat de vlucht toch wel op tijd vertrok. Hopend dat alles goed zou gaan, vervolgden we onze weg naar de airport in Mombassa.

De reis kon beginnen. Nog even leuk om mee te maken dat op een vluchthaven ook het licht uit kan vallen, maar voor de rest verliep alles soepeltjes. Een beetje wachten hier en daar bracht ons uiteindelijk in het vliegtuig naar Nairobi. Daar aangekomen zijn we ook weer zonder veel moeite op het vliegtuig gestapt naar Amsterdam. De vermoeidheid kikte bij een groot gedeelte van de groep in. De groep die twee volle weken had gevuld met energie en gek doen, lag er nu maar al te stilletjes bij. De reis duurde hierdoor voor sommigen niet lang en het was dus ook zo gepiept. De landing ging soepel, het verlating van het vliegtuig idem, bij douane een kleine hick-up (Emely werd mee genomen) maar dat duurde niet lang, iedereen miste niks en had niks verloren. Het wachten op de koffers kon beginnen. Familieleden en vrienden zagen we al staan, maar eerst de koffers. Meestal duurt het even, maar even begon deze keer wel iets langer te worden dan normaal. De conclusie werd, na een lange tijd gewacht te hebben, gemaakt: de koffers zijn niet met ons mee gereisd naar Amsterdam, ze liggen een Kenia. En het klopte. Maar ja, het zou deze groep niet zijn geweest om dan toch, na het omhelzen van bekenden en geliefden, een bakje koffie te doen op Schiphol om alles voor de laatste keer af te sluiten. Na gedag te hebben gezegd is iedereen zijn kant op gegaan van het land. De groep is weer als twee weken geleden, maar dan zonder koffer.

Een vriendelijke groet van ons allemaal!